Je bent een jongen van 9 jaar en moet voor het eerst een spreekbeurt houden. Je hebt het goed voorbereid, maar bent wel zenuwachtig. In mijn coachsessie vraag ik altijd specifiek naar het naarste moment. Is dat als de juf je naam noemt? Als je naar voren loopt? Als je voor de groep staat en je gaat beginnen met praten? Of is het naarste moment aan het eind als de vragen komen? ‘’Het moment van in m’n eentje staan, alle ogen op mij gericht en ik moet beginnen…’’Mijn hart klopt snel, ik voel spanning bij mijn keel en op mijn borst en ik voel dat ik rood word’’. Het detail van de ogen en de stilte is gekoppeld aan een fysiologische reactie in zijn lijf. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? ‘’Dat ze me uitlachen, dat ik hakkel, dat ik tekst vergeet, dat het niet goed gaat en dat ik voor paal sta’’.
Hoe hou jij je staande daar? "Ik kijk op mijn papiertje naar beneden, ik kijk niemand aan. En ik praat heel snel, zodat het gauw afgelopen is."
Waar komt dit gevoel vandaan? Waarom reageert hij zo? De trigger van de ‘ogen op hem gericht’ met dit gevoel brengt hem bij een ander plaatje. Hij is een jongen uit een groot gezin, aan tafel heeft iedereen het hoogste woord. Als hij als 4 jarig jochie in zijn volle enthousiasme een verhaal vertelt over zijn konijn, iedereen kijkt naar hem, schiet zijn oudere broer hard in lach en de hele tafel lacht mee. Hij voelt zich heel onprettig, wordt rood en krijgt spanning in zijn keel. Verder praten, of hier iets van zeggen/voor zichzelf opkomen, daar wordt het alleen maar erger van! Hij kijkt naar zijn bord en eet verder zonder iets te zeggen…Hier ontstaat de overtuiging; In een groep een verhaal vertellen, dan kan ik zomaar uitgelachen worden. Door de bewustwording van de triggers kan de negatieve reactie in het lijf getransformeerd worden.
